کدبانو - طرز تهیه پنکیک توتفرنگی

علاقه‌مندسازی کودک به صبحانه ممکن است دشوار به نظر برسد، اما با رویکرد تدریجی، بازی، تنوع، و همراهی والدین امکان‌پذیر است. محصولات آی‌بانو با ترکیبات طبیعی، فاقد نگهدارنده، و مناسب برای شروع تغذیه کودکان می‌تواند بخشی مؤثر از صبحانه سالم باشد. صبحانه را جادوی رشد کودک بدانید انرژی برای کل روز کودکان در حال رشد به انرژی بیشتری نیاز دارند. صبحانه‌ای سالم می‌تواند کمبود انرژی شب را جبران کند و آن‌ها را با تمرکز و نشاط برای مدرسه یا بازی‌های صبحگاهی آماده سازد. تأثیر روی رشد مغز و تندرستی جسمی وعده صبحانه، به‌ویژه اگر شامل پروتئین، آهن، و ویتامین‌های گروه B باشد، اثر مستقیم روی عملکرد مغز، رفتار، و خلق‌وخوی کودک دارد. عادت‌سازی از پایه تشویق به خوردن صبحانه از سنین پایین به عادت غذایی سالم کودک تبدیل می‌شود و در بزرگسالی سلامت تغذیه او را تضمین می‌کند. موانع رایج در جذب کودک به صبحانه در این بخش به چالش‌هایی می‌پردازیم که اکثر مادران با آن روبرو هستند: بی‌اشتهایی یا کمبود اشتها صبحگاهی: کودک ممکن است پس از بیدار شدن میل به خوردن نداشته باشد. عادت به تنقلات یا خوردنی‌های شیرین شبانه: اگر کودک شب قبل خوراکی‌های شیرین خورده باشد، صبح ناشتا میلی به خوراک سالم ندارد. عادت به غذاهای نرم و میکس‌شده کامل: اگر کودک شما غذا را فقط پوره می‌خورد، ممکن است در مواجهه با بافت‌های جدید صبحانه مقاومت کند. مقاله «یادگیری جویدن، از کی و چطور؟» در آی‌بانو به‌روشنی توضیح می‌دهد که میکس کردن بیش‌ازحد غذا می‌تواند مانع رشد مهارت‌های گفتار و جویدن شود . رفلکس گگ یا عق‌زدن در مواجهه با غذاهای بافت‌دار: این مسئله ممکن است به دلیل عادت به غذاهای میکس‌شده بروز کند. مقاله‌ای با عنوان «بچم به غذای میکس عادت کرده چه کنم؟» راهکارهای تدریجی برای رفع این مشکل را بررسی کرده است . بدغذایی صبحگاهی یا تمایل کودک به تنها برخی طعم‌ها: مقاله «اشتباهات رایج در غذا دادن به کودک» اشاره می‌کند بدغذایی اغلب ناشی از فشار روانی یا عادت‌های نامناسب تغذیه‌ای است . درک این زمینه‌ها کمک می‌کند مادر با دید وسیع‌تری تصمیم بگیرد چگونه کودک را به صبحانه علاقه‌مند کند. تمام این موارد قابل اصلاح هستند، کافیست راهکار مناسب را بدانیم و با صبر و خلاقیت پیش برویم. راهکارهای جذاب برای علاقه‌مند کردن کودک به صبحانه شروع مرحله‌ای و تدریجی به‌جای عرضه یک صبحانه کامل و سنگین، با غذای سبک و قابل قبول آغاز کنید. مثلاً یک قطعه میوه یا نان تست با کمی پنیر. کم‌کم بر تنوع و حجم بیفزایید. اگر کودک از بافت نرم یا پوره‌ای مثل فرنی یا فرنیوه لذت می‌برد، آن را به تدریج به بافت‌های متنوع‌تر تبدیل کنید. ایجاد فضایی شاد و همراهی والدین مادران می‌توانند صبح‌های خود را همراه کودک صبحانه بخورند؛ کودکان میل بیشتری به تقلید دارند. نوشتن شعارهای تشویقی کوچک بالای میز صبحانه یا استفاده از رنگ‌های جذاب در لیوان‌ها و قاشق‌ها نیز کمک می‌کند. بازی و خلاقیت در غذا شکل دادن صبحانه به صورت حیوانات بامزه یا ستاره، ترکیب رنگ‌های میوه (مثل موز، توت‌فرنگی، بلوبری) در یک ظرف، یا همراه‌کردن صبحانه با داستان کوتاه کمک‌کننده است. متنوع بودن ترکیب صبحانه ترکیب منابع پروتئینی مثل تخم‌مرغ، پنیر، شیر، مغزها یا سویق‌ها با میوه‌های تازه، سبزیجات و غلات کامل کمک می‌کند صبحانه جذاب و مغذی باشد. توجه به زمان و فلسفه خوردن صبحانه باید در ساعت اولیه صبح میل شود؛ صبر نکنید کودک گرسنه یا بی‌حوصله شود. محیط صبحانه آرام و بدون شلوغی باشد. فشار نیاورید؛ اجازه دهید خودش تجربه کند و لمس کند. تشویق با جایزه مثبت به جای مجازات یا تهدید، بابت هر لقمه‌ی اولیه تشویق‌های کلامی کنید. گاهی یک آهنگ کودکانه کوتاه وسط صبحانه باعث ایجاد علاقه و شور می‌شود. نقش محصولات مغذی در جذب کودک به صبحانه یکی از نکات مهم برای جذب کودکان، اضافه کردن بعضی ترکیبات سالم که هم مغذی‌اند و هم طعمی جذاب دارند. در این زمینه، محصولات آی‌بانو می‌توانند همراه خوبی باشند: فرنیوه های آی‌بانو با طعم هایی جذاب و دلچسب و خواصی باور نکردنی، گزینه‌ مناسبی برای شروع صبحانه کودک به ویژه در دوره‌های انتقالی است . همچنین سِرِمام و سویق کامل آی‌بانو برای رفع بی‌اشتهایی، تقویت رشد وزن و قد و تنظیم خواب کاربرد دارد و می‌تواند به آرامی در صبحانه یا دسرهای ساده کودک اضافه شود . استراتژی تعامل مادر با کودک در زمان صبحانه صبوری و ارزیابی مستمر: هر کودک متفاوت است؛ نباید جدول زمانی سخت گرفت. بلکه رصد کنید چه ترکیب غذایی یا بافتی بهتر جذب می‌شود و بر همان اساس پیش برید . آرامش مادر، آرامش کودک: نفس عمیق بکِشید، با انرژی مثبت وارد وعده صبحانه شوید، البته بدون فشار و اجبار. گفت‌وگو با کودک حین صبحانه: شعری کوتاه، داستان کوچک، یا پرسیدن حال کودک، او را درگیر تجربه می‌کند و باعث می‌شود همراه شما باشد. الگوبرداری از افراد خانواده: اگر پدر یا خواهر بزرگتر صبحانه می‌خورند، کودک با هیجان این تجربه را دنبال می‌کند. حضور همه در وعده مشترک حس همبستگی و تنوع را بالا می‌برد. مسیر به سمت صبحانه سالم و لذیذ کودک صبحانه نخستین منبع انرژی و تمرکز روز کودک است. انتخاب ترکیب مناسب متنوع، جذاب و مغذی، کودک را ترغیب می‌کند. استفاده تدریجی از بافت‌ها، تشویق بدون اجبار، و همراهی والدین در ایجاد تجربه صبحانه موفق هستند. محصولات طبیعی و سالم مانند محصولاتی از آی‌بانو می‌توانند در ترکیب با وعده‌های صبح، سلامت تغذیه‌ای کودک را تضمین کنند. با صبر، آرامش، و خلاقیت می‌توانید هر صبحانه را تبدیل به یک تجربه شیرین برای کودک و مادر کنید. علاقه‌مندسازی کودک به صبحانه ممکن است دشوار به نظر برسد، اما با رویکرد تدریجی، بازی، تنوع، و همراهی والدین امکان‌پذیر است. محصولات آی‌بانو با ترکیبات طبیعی، فاقد نگهدارنده، و مناسب برای شروع تغذیه کودکان می‌تواند بخشی مؤثر از صبحانه سالم باشد.

یادگیری جویدن، از کی و چطور؟

در تغذیه کودک، راحتی نباید جای رشد را بگیرد. اگرچه میکس کردن غذاها در ابتدا ساده‌تر است، اما در درازمدت باعث آسیب به مهارت‌های حیاتی مانند جویدن، گفتار و تنوع‌پذیری غذایی می‌شود. چرا جویدن برای رشد کودک اهمیت دارد؟ فرایند جویدن فقط برای خوردن غذا نیست. جویدن مهارتی است که روی: رشد فک و عضلات صورت توسعه گفتار و تکلم جلوگیری از بدغذایی حس چشایی و لذت از غذا هماهنگی حرکات دهان، زبان و حلق تأثیر مستقیم دارد. کودکانی که جویدن را زودتر یاد می‌گیرند، در آینده تغذیه‌ی متنوع‌تر و عادت‌های غذایی سالم‌تری دارند. میکس کردن غذا: راحتی برای مادر، دردسر برای کودک بسیاری از مادران، به‌ویژه در ماه‌های ابتدایی شروع غذا، برای راحتی خود و اطمینان از بلع غذا، همه چیز را با غذاساز و میکسر به پوره‌ی یکدست تبدیل می‌کنند. اما این کار: باعث می‌شود کودک فقط ببلعد، نه بجود بافت‌های مختلف را تجربه نکند نسبت به غذاهای جدید مقاومت نشان دهد از نظر گفتاری و عضلانی دچار تأخیر شود این شیوه در کوتاه‌مدت شاید بی‌دردسر باشد، ولی در درازمدت مشکلات زیادی ایجاد می‌کند. سن مناسب برای آشنایی با بافت غذا طبق توصیه سازمان بهداشت جهانی (WHO) و یونیسف: شروع تغذیه تکمیلی باید از 6 ماهگی باشد. از 7 تا 9 ماهگی، کودک باید با بافت نیمه‌له شده غذا آشنا شود. از 9 ماهگی به بعد، خوردن غذاهای نیمه‌جامد و دارای تکه‌های کوچک ضروری است. این مراحل به کودک کمک می‌کند تا جویدن، کنترل زبان و بلع را یاد بگیرد. راهکار: له کردن با پشت قاشق به جای میکس کردن یکی از روش‌های مناسب که آی بانو همواره توصیه می‌کند، استفاده از پشت قاشق برای له کردن غذاست. این روش: بافت غذا را کاملاً از بین نمی‌برد کودک را با تکه‌های کوچک آشنا می‌کند باعث تحریک مهارت‌های دهانی می‌شود گذار ملایم از مایعات به غذاهای جامد را فراهم می‌کند مثلاً به‌جای میکس کردن کامل موز، می‌توان آن را با پشت قاشق له کرد تا کودک هم طعم واقعی و هم بافت را حس کند. نقش والدین در آموزش جویدن نقش مادر مادر به‌عنوان اولین مراقب و تغذیه‌کننده‌ی کودک، باید: صبور باشد اجازه بدهد کودک غذا را لمس و کشف کند غذاها را کم‌کم با بافت‌ جدید معرفی کند با کودک غذا بخورد تا الگوبرداری کند.نقش پدر بر اساس مطالعات روان‌شناسی کودک، نقش پدر در فرآیند تغذیه نیز مؤثر است. همراهی پدر در وعده‌های غذایی باعث: افزایش اشتیاق کودک به غذا خوردن تقویت ارتباط عاطفی الگوسازی رفتاری برای جویدن و بلع می‌شود. پدر می‌تواند غذاهایی بخورد که کودک نیز در حال تجربه‌ آن‌هاست و با شادی و آرامش غذا خوردن را به او بیاموزد. پیامدهای طولانی‌مدت غذاهای بیش از حد میکس‌شده اگر کودک تا 12 یا حتی 18 ماهگی فقط غذاهای کاملاً میکس‌شده مصرف کند، ممکن است با مشکلات زیر مواجه شود: بدغذایی شدید نسبت به غذاهای بافت‌دار تأخیر در گفتار ضعف عضلات فک و صورت خطر بلع نامناسب غذاهای جامد وابستگی شدید به غذاهای پوره‌ای عدم تجربه‌ی طعم‌های واقعی بهترین غذاها با بافت مناسب برای شروع آی بانو، غذاهایی را پیشنهاد می‌کند که با پشت قاشق له شده و حاوی بافت ملایم باشند: هویج بخارپز له‌شده کدو حلوایی نرم شده برنج نیم‌کوب پخته‌شده عدسی نرم و له‌شده موز، گلابی، آووکادو له‌شده با چنگال این‌ها گزینه‌هایی عالی برای آموزش تدریجی جویدن به کودک هستند. تغذیه کودک از دید طب ایرانی در آموزه‌های طب ایرانی که در مجموعه‌ی آی بانو نیز بر آن تأکید می‌شود: غذا باید با بزاق دهان کودک ترکیب شود تا هضم بهتری داشته باشد. جویدن کمک می‌کند تا آنزیم‌های بزاق با غذا ترکیب شوند. غذاهای خیلی نرم و مایع، معده کودک را تنبل می‌کنند. سؤالات پرتکرار مادران آیا می‌توانم غذا را ابتدا میکس کرده و بعد کم‌کم بافت‌دار کنم؟ بله، ولی این مرحله باید کوتاه و گذرا باشد. حداکثر تا پایان 7 ماهگی از غذاهای پوره‌ای عبور کنید. کودک من دندان ندارد، می‌تواند بجود؟ بله، لثه‌های کودک قدرت کافی برای له کردن غذاهای نرم دارند. جویدن از طریق لثه شروع می‌شود، نه دندان. اگر کودک خفه شد چه کنم؟ با رعایت اصول ایمنی و ارائه غذاهایی با بافت مناسب (نه خشک و نه خیلی سفت)، خطر خفگی بسیار پایین است. ولی همیشه باید کودک در حالت نشسته و زیر نظر باشد. اگر کودک غذاهای بافت‌دار را تف کند، باید چه‌کار کنیم؟ این رفتار طبیعی است. کودک برای درک بافت غذا به زمان نیاز دارد. برای برطرف کردن هرچه سریعتر این موضوع حتما مقاله ی "بچم به غذای میکس عادت کرده چه کنم!؟" را مطالعه کن. نقش فرنیوه های آی بانو در رشد مهارت جویدن فرنیوه‌های آی بانو که بر پایه‌ی سویق‌ها، مغزها و میوه‌های طبیعی تهیه می‌شوند، به عنوان غذاهایی فراسودمند، نقش مؤثری در فرآیند یادگیری جویدن در نوزادان ایفا می‌کنند. بافت این محصولات به‌گونه‌ای طراحی شده که: در ابتدای دوره‌ی تغذیه‌ی کمکی، با بافتی نرم و کاملاً یکنواخت مناسب نوزادان 6 ماهه آغاز می‌شود؛ و به مرور، با افزایش سن کودک، بافت‌ها کمی درشت‌تر می‌شوند تا او به‌تدریج با تکه‌های کوچک‌تر غذا آشنا شده و مهارت جویدن و بلع را تقویت کند؛ این ویژگی سبب می‌شود کودک بدون نیاز به پوره‌ کردن کامل غذا، توانایی کنترل غذا در دهان را به دست آورد؛ و در نتیجه، از بروز مشکلاتی مانند بدغذایی یا تأخیر در مهارت‌های دهانی پیشگیری شود.فرنیوه‌های آی بانو نه تنها از نظر تغذیه‌ای سرشار از مواد مغذی مورد نیاز رشد کودک هستند، بلکه از نظر ساختار نیز متناسب با مراحل رشدی طراحی شده‌اند تا فرآیند تغذیه‌ی تکاملی به‌صورت اصولی و ایمن طی شود. نکات طلایی آی بانو برای مادرانغذاهای کودک را با پشت قاشق له کنید، نه میکسر تنوع بافت و طعم را از 7 ماهگی وارد رژیم غذایی کنید در وعده‌های غذایی، کودک را پشت سفره بیاورید از غذاهای طبیعی و سنتی مثل سویق ها استفاده کنید به کودک فرصت تجربه بدهید، حتی اگر غذا را بیرون بریزد یادگیری جویدن، یکی از مهم‌ترین مهارت‌هایی است که در 6 تا 18 ماهگی پایه‌ریزی می‌شود. میکس کردن بیش از حد غذا، مانعی جدی در مسیر رشد دهانی و گفتاری کودک است. با کمک راهکارهایی ساده، مثل له کردن با پشت قاشق و استفاده از غذاهای بافت‌دار اما نرم، می‌توان کودکی مستقل، باهوش، و علاقه‌مند به غذا پرورش داد. آی بانو، همواره در کنار مادران است تا با آموزش تغذیه‌ی صحیح، فرزندان سالم و قوی تربیت کنند.

بازی با غذا بله! اما بازی موقع غذا ممنوع...

بسیاری از والدین برای غذا دادن به کودک از روش‌هایی مانند بازی کردن، پرت کردن حواس، یا استفاده از ابزارهایی مانند موبایل استفاده می‌کنند. در حالی که این رفتارها در ظاهر ممکن است باعث تهیسل غذا خوردن کودک شود، اما در واقع می‌توانند تاثیرات منفی عمیقی بر رشد روانی، شناختی و فیزیولوژیکی کودک بگذارند. از سوی دیگر، بازی کودک با غذا، اگرچه از نظر بسیاری از والدین «بی‌نظمی» یا «بازیگوشی» تلقی می‌شود، در واقع یک بخش مهم از فرآیند رشد و یادگیری کودک است. تغذیه؛ فراتر از دریافت کالری تغذیه کودک تنها به معنای وارد کردن غذا به بدن نیست. این فرآیند شامل تعاملات اجتماعی، یادگیری، رشد حسی و شناختی، و تنظیم احساس گرسنگی و سیری است. زمانی که کودک در محیطی آرام، بدون حواس‌پرتی و در تعامل با والدین غذا می‌خورد، فرصت یادگیری مهارت‌های مهمی چون کنترل خود، توجه به نشانه‌های درونی گرسنگی و سیری، و تجربه بافت و طعم غذا را دارد. در حقیقت، وعده‌های غذایی می‌توانند برای کودک نوعی آیین رشد باشند؛ زمانی که او می‌آموزد نه تنها چگونه بخورد، بلکه چگونه بنشیند، صبر کند، احساسات خود را تنظیم کند و از تجربه‌ خوردن لذت ببرد. بنابراین، غذا خوردن به تجربه‌ای چندوجهی تبدیل می‌شود که فراتر از خوردن صرف است. همچنین ارتباط کودک با غذا در همین سال‌های اولیه شکل می‌گیرد و کیفیت این ارتباط، می‌تواند بر سلامت روان، رفتار تغذیه‌ای و حتی سبک زندگی او در بزرگسالی تأثیر بگذارد. چرا نباید حین غذا دادن با کودک بازی کرد؟ 1. تضعیف توجه کودک به غذا زمانی که والدین از بازی، داستان، یا ابزارهای الکترونیکی برای سرگرم‌کردن کودک هنگام غذا خوردن استفاده می‌کنند، تمرکز کودک از غذا منحرف می‌شود. این مسئله می‌تواند منجر به کاهش توانایی کودک در تشخیص گرسنگی و سیری واقعی شود. علاوه بر این، ذهن کودک به جای اینکه روی بافت و طعم غذا متمرکز شود، به داستان‌ها یا تصاویر متحرک می‌پردازد. با تکرار این الگو، مغز کودک به دنبال تحریک بیرونی می‌گردد تا بتواند غذا بخورد، و این امر به‌تدریج باعث بی‌علاقگی به خود غذا می‌شود. 2. اختلال در سیستم خودتنظیمی از نظر روانشناسی رشد، کودکان نیاز دارند یاد بگیرند چه زمانی گرسنه‌اند و چه زمانی سیر شده‌اند. اما زمانی که حواس کودک به جای بدنش به بیرون معطوف است، این مهارت خودتنظیمی به خوبی رشد نمی‌کند. در واقع، سیستم عصبی کودک نیاز به تمرین دارد تا بتواند پیام‌های معده و سیستم گوارش را به درستی درک و پردازش کند. زمانی که کودک تحت تأثیر تحریک‌های بیرونی غذا می‌خورد، به جای گوش‌دادن به نشانه‌های بدنش، صرفاً به پایان یافتن برنامه یا بازی واکنش نشان می‌دهد. این باعث می‌شود در آینده مستعد پرخوری، تغذیه احساسی یا بی‌تفاوتی به نیازهای واقعی بدنش شود. 3. شکل‌گیری عادات غذایی ناسالم کودکی که فقط در شرایط بازی و سرگرمی غذا می‌خورد، در آینده ممکن است برای هر وعده غذایی نیاز به محرک خارجی داشته باشد. این موضوع در بزرگسالی می‌تواند به پرخوری احساسی، اضافه‌وزن، و اختلالات خوردن منجر شود. برخی بزرگسالانی که بدون دیدن تلویزیون یا در شرایط خاص قادر به غذا خوردن نیستند، دقیقاً بازتاب همان الگوهای نادرستی هستند که در دوران کودکی شکل گرفته‌اند. تغذیه باید به عملی آگاهانه، در لحظه و با لذت درونی تبدیل شود؛ نه یک واکنش شرطی به محرک‌ها. 4. اختلال در ارتباط والد و کودک بازی‌کردن با کودک هنگام غذا ممکن است در ظاهر تعامل مثبتی به نظر برسد، اما در واقع این رفتار اغلب به یک نوع «شرطی‌سازی» تبدیل می‌شود. کودک یاد می‌گیرد که غذا خوردن فقط زمانی اتفاق می‌افتد که والد سرگرمش کند. در نتیجه، رابطه غذا خوردن با توجه گرفتن یا سرگرمی گره می‌خورد و نه با نیاز بدنی. این مسئله می‌تواند منجر به وابستگی‌های عاطفی ناسالم شود. کودک ممکن است بعداً در شرایطی که احساس تنهایی یا اضطراب دارد، به سراغ غذا برود؛ نه به خاطر گرسنگی، بلکه برای جبران خلأهای عاطفی. چرا باید اجازه داد کودک با غذایش بازی کند؟ 1. رشد حسی و حرکتی بازی کودک با غذا، به ویژه در سال اول و دوم زندگی، به رشد مهارت‌های حرکتی ظریف و هماهنگی چشم و دست کمک می‌کند. لمس، فشار دادن، چشیدن و ریختن غذا، همگی به شناخت کودک از محیط اطرافش کمک می‌کنند. این نوع تجربه‌ها همچنین موجب تقویت مسیرهای عصبی در مغز می‌شوند که مسئول کنترل حرکات ارادی، پردازش حسی، و هماهنگی‌های حرکتی هستند. به‌عبارتی، غذا برای کودک یک ابزار یادگیری و رشد است، نه فقط یک منبع انرژی. 2. تقویت حس استقلال زمانی که کودک اجازه دارد خودش غذا را لمس و تجربه کند، احساس استقلال و اعتماد به نفس در او تقویت می‌شود. این موضوع تأثیر مستقیم بر عزت نفس کودک در سال‌های بعدی زندگی دارد. در روانشناسی، اصطلاح «کفایت ادراک‌شده» (Perceived Competence) به توانایی کودک در تجربه موفقیت و کنترل محیط اطرافش اشاره دارد. وقتی کودک بتواند با غذا تعامل داشته باشد، این حس درونی در او رشد می‌کند و موجب شکل‌گیری فردی با اعتماد به نفس بالا در آینده می‌شود. 3. پیشگیری از اختلالات خوردن کودکانی که تجربه مثبت، کنترل‌شده و بدون اجبار از غذا دارند، در آینده کمتر دچار اختلالات خوردن مانند بی‌اشتهایی یا پرخوری عصبی می‌شوند. کودکی که یاد گرفته بدون ترس، اجبار یا تهدید با غذا مواجه شود، در بزرگسالی نیز راحت‌تر می‌تواند با احساسات، استرس و نیازهای بدنش کنار بیاید. در واقع، رابطه سالم با غذا، یکی از پایه‌های سلامت روان در آینده است. 4. یادگیری تنوع غذایی بازی با غذا می‌تواند کنجکاوی کودک را نسبت به رنگ‌ها، شکل‌ها و بافت‌های مختلف برانگیزد. این موضوع به او کمک می‌کند پذیرش بهتری نسبت به غذاهای جدید داشته باشد. بسیاری از والدین از «بدغذایی» کودک شکایت دارند. اما اگر به کودک اجازه داده شود با غذا آشنا شود، آن را لمس و تجربه کند، احتمال پذیرش غذاهای متنوع در او بسیار بیشتر خواهد شد. پذیرش تنوع غذایی از کودکی آغاز می‌شود، نه از زمانی که کودک مجبور به خوردن چیزی می‌شود که نمی‌شناسد. رویکردهای علمی و روانشناسی در حمایت از این رفتار نظریه یادگیری تجربی پیاژه ژان پیاژه، روانشناس برجسته رشد کودک، تأکید می‌کند که یادگیری در سال‌های اولیه زندگی باید مبتنی بر تجربه مستقیم حسی و حرکتی باشد. غذا یک ابزار مهم برای این یادگیری تجربی است. کودک با ریختن، پاشیدن، له کردن یا حتی بوییدن غذا، دنیای اطرافش را کشف می‌کند. این فرآیند به او کمک می‌کند ارتباط بین احساسات، اشیا و نتایج رفتاری را درک کند. دیدگاه سازمان جهانی بهداشت (WHO) طبق دستورالعمل‌های WHO، کودک باید در فضایی حمایت‌گر و بدون اجبار غذا بخورد و والدین باید اجازه دهند کودک با غذا بازی کند تا رشد شناختی و حسی او تقویت شود. WHO همچنین تأکید می‌کند که تغذیه باید با احترام به سرعت رشد فردی کودک و علایق او همراه باشد؛ نه بر اساس فشارهای اجتماعی یا الگوهای والدینی که از نسلی به نسل دیگر منتقل شده‌اند. اشتباهات رایج والدین هنگام تغذیه کودک بازی با قاشق و هواپیماسازی: این روش شاید در ظاهر کارآمد باشد، اما تمرکز کودک را از غذا به بازی می‌برد. پخش تلویزیون یا موبایل حین غذا: از دیدگاه روانشناسی رفتاری، این کار موجب ایجاد وابستگی به محرک بیرونی برای غذا خوردن می‌شود. توبیخ یا تحقیر کودک برای بازی با غذا: این رفتار عزت نفس کودک را تضعیف کرده و رابطه او با غذا را منفی می‌سازد. اصرار به اتمام بشقاب: گاهی والدین کودک را مجبور به خوردن کامل غذا می‌کنند، حتی زمانی که سیر شده است. این موضوع توانایی کودک در شنیدن پیام‌های بدنش را از بین می‌برد. راهکارهای عملی برای تغذیه سالم کودک بدون بازی‌دادن 1. ایجاد یک روتین مشخص غذایی کودکان از ساختار و پیش‌بینی‌پذیری استقبال می‌کنند. یک روتین منظم باعث افزایش احساس امنیت در کودک می‌شود. 2. استفاده از ابزارهای مناسب سن کودک صندلی غذاخوری مناسب، بشقاب‌های رنگی، قاشق‌های سیلیکونی، و غذاهای انگشتی به کودک کمک می‌کنند که تجربه‌ای ایمن و مثبت از غذا خوردن داشته باشد. 3. مدل‌سازی رفتاری توسط والدین کودکانی که والدینشان را در حال لذت‌بردن از غذا می‌بینند، بیشتر تمایل به تقلید از آن‌ها دارند. 4. تحسین رفتارهای مستقل زمانی که کودک با غذا بازی می‌کند، او را تشویق کنید و به رفتارهای مستقلش پاسخ مثبت بدهید. در فرآیند تغذیه کودک، آنچه اهمیت دارد ایجاد یک تجربه‌ی مثبت، امن و یادگیرانه است. بازی‌دادن کودک هنگام غذا ممکن است در کوتاه‌مدت موثر به نظر برسد، اما در بلندمدت به رشد شناختی، احساسی و فیزیولوژیکی او آسیب می‌زند. در مقابل، بازی کودک با غذا — اگر در چهارچوبی کنترل‌شده و سالم انجام شود — بخش مهمی از فرآیند رشد و یادگیری اوست. والدین باید با درک درست از تفاوت این دو مفهوم، محیط تغذیه‌ای سالمی برای فرزندشان ایجاد کنند؛ محیطی که در آن کودک بتواند با غذا ارتباطی مثبت، مستقل و لذت‌بخش برقرار کند. این نگاه آگاهانه، زمینه‌ساز شکل‌گیری شخصیت سالم، عادات غذایی درست و سلامت روانی پایدار در سال‌های آینده زندگی کودک خواهد بود.